21 Ocak 2022 Cuma

Kim Akıllı, Kim Deli?

Gülşen'in donunu Sezen Aksu'nun kafasına geçir, Selçuk Tepeli'nin elindeki ışın kılıcını al kabardıkça kabaran faturaları parçalat, Tarkan ile Mustafa Sandal'ı el ele tutuşturup Alp dağlarına çıkar, Heidi gibi atlaya zıplaya şarkılar söylesinler. 
Telefonunu göster diyen dayılarla öğrenciye ev vermeyen amcaları uzaya fırlat.
Tanrım Beni Baştan Yarat diyeni Allah'ın yarattığını beğenmemekle suçlayacağına bir estetikçinin kapısına bırak. 
Cübbeli'yi dinle ve kadının seçim hakkı olmadığı için kocasına verildiği cennette, eğer kocası yoksa kadını kurban eti gibi paylaştır. 
El kadar çocuğu "tekme tokat yumruk" döven öğretmeni baş melek olarak cennetin ana giriş kapısına dik. 
Karda mahsur kalanları Maldivler'e, kara karşı önlem almayan belediye başkanlarını kar küremeye yolla.
Elektrik faturasını doğalgaza, doğalgazı suya, suyu telefona yatır. 
Yastık altındaki altınların her birini Dolar'a Euro'ya sararak sakla. 
Doktor dövenlerin ellerine doktorluk diploması ver ve göreve başlat, hemşirelere saldıranlar hemşire kepi tak ve gece gündüz hasta baktır. 
Açız diyenlere mide küçültme ameliyatı yap, geçinemiyoruz diyenlerin maaşlarına el koy, ısınamıyoruz diyenleri soyup sokağa at.
Geleceğin bilim insanlarını insanlıktan çıkart, kendine kul et, kul olmayan kişiyi "iptal" et.
Ekilecek arazileri tesbit et, hemen imara aç, ot bulamazsan taş yersin.
Ormanları tırtıl misali ye, temiz hava bulamazsan tersine evrimleşir yeniden balık olursun.
Lakin sana kötü bir haberim var, artık su da nanay...

Neler yazmışsın böyle deyip kızmayın bana. Uzun zamandır ülke gündemi bu minvalde dönüp duruyor. Akıllı uslu laf etmek boşa zaman kaybı. Kimsenin kimseyi dinlediği yok. 
İzahı olmayan şeylerin mizahı olurdu kim sorarsa. Mizah bile olmuyor artık.
Bir delilik, bir gemi azıya almışlık, bir çığrından çıkmışlık hali ki, almış başını gidiyor.
Bu toz duman içinde araya kaynak yapıp hilafeti getirmek isteyen mi ararsın, Sezen'in kapısına dikilip Adem ile Havva'yı savunan aklı evveller mi ararsın, zamanında "Yetmez ama evet!" dediği için hükümet tarafından baştacı edilen Sezen'in yerden yere vurulduğunu görerek onu savunan "Hayır"cılar mı ararsın, ahlaklı insanları dinsizlikle suçlayan dindar ahlaksızlar mı ararsın...
Her şey birbirine girip düğüm olmuş kısacası.
Aç açabilirsen, çöz çözebilirsen.

Haftada üç kez yakıta zam gelir mi hiç diyorsun, sanki kendisi yakıtı 5 kuruştan alıyormuş gibi delice bir savunmaya geçiyor.
Elektrik faturası böyleyken böyle diyorsun, lambaları söndür diyor.
Dolap tamtakır, fare düşse başını yaracak diyorsun, açlık en büyük ibadettir diyor.
Emekli maaşı diyorsun, suratına sen daha yaşıyor musun gibi bakıyor.
Dolar yüksek diyorsun, maaşını dolarla mı alıyorsun diyor.
Yine dolar 5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15-16-17-18'e hızla çıkıp, çıktığından daha büyük bir hızla 18'den 11'e düşüyor, dolar düştü diye sevinip, sevincini göstermek için sokakta dolar yakıyor.
Başımızdaki zat söze "BUNLARR!" ile başlayıp gidişata karşı olanlara etmediği hakaret bırakmıyor, sonra da en ufak bir karşı çıkışta, en küçük bir eleştiride "insanları kin ve düşmanlığa sevk etmekle", "dinsizlikle", "hainlikle" suçluyor. 
Doğruyu söylemek ne zamandır suç oldu diyeceğim ama doğrucuların dokuz köyden kovulduğuna bakarsak hep suç imiş.
Tabii ki mesele doğrucularda değil, doğruyu duymak istemeyenlerde.
Sanki dünyaya kazık kakacak, sanki hiç gitmeyecek, sanki sonsuza kadar yaşayacaklar. 
Sanki göreve gelmiş maaşlı bir memur değil de, mal sahibi mülk sahibiler... 
E hani bunun ilk sahibi-ler?

Dönüp vatandaşa akıl satanlara bir bakıyorsun, aleme verir talkımı kendi yutar salkımı boyutunda yaşıyor. Cennet ve cehennem üzerine ahkam kesenler cemaate adeta porno film izletiyor.
Dünya zevkiyse dünya zevki, maaşlar bol sıfırlı, arabalar sıra sıra ve hepsi de "gavur" icadı, sofralarında kuş sütü eksik, hatta pudra şekeri bile var, hepsinde bir kibir, bir eda, bir ben neymişim havası...
Bir soralım bakalım kendisine, ey kibir abidesi, sen neymişsin?
Elindekileri alıverdiğimiz zaman geriye ne kalırsa sen oymuşsun.
"Bir kıvılcım ve bir sivilce" hikâyesini anlatmadılar mı size zamanında?
Keşke anlatsalardı...

Büyükler derdi ki dünya batacağı zaman binayla zina çok olacak. 
Bina çok olacak demek ekmeye dikmeye toprak, hayvanlarınızı otlatmaya otlak bulamayıp aç kalacaksınız  ve birbirinizi yiyeceksiniz demek.
Zina çok olacak demek, yalancılık, hırsızlık, sahtekârlık, kibir, yani hak gaspı ile başkalarının yaşantılara tecavüz etmekten çürüyüp kokuşacak ve birbirinizi yok edeceksiniz demek. 

Bu düzeni değiştirip, onurlu ve erdemli bir hayata kavuşmak için yeldeğirmenleri ile savaşan anlı şanlı şövalye Don Kişot gibi olmak lazım.
Bir kişi tek başına ne yapabilir demek yerine, koskoca tabloların, devasa ekranların milyarlarca noktadan ibaret olduğunu unutmamak lazım.
Akıllıyı ve deliyi bir yana, aptalı başka bir yana koymayı iyi bilmek lazım.

21 Ocak 2022 / C.E.Y. 

16 Ocak 2022 Pazar

Çiçekleri Koparmayın!

Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi 2. sınıf öğrencisi Enes Kara kendini, eskiden TSK'da sözleşmeli uzman çavuş olan Oktay Dönmez ise eski nişanlısı Avukat Dilara Yıldız'ı aynı gün öldürdü.
14 Ocak tarihinde hemşirelik öğrencisi Melike Ş. ile hemşire Adile K. şüpheli şekilde balkondan düşerek can vermişlerdi.
Dayısı tarafından darp edilerek öldürülen 2 yaşındaki Ayşenur Kazık ile kocası tarafından silahla öldürülen 31 yaşındaki Gözde Korku 15 Ocak'ın kurbanlarıydı.
Raziye Oskay, Funda Koyuncu, Edanur Demir, Safiye G.,Nurcan K., Valeria Nesterska 2022 yılının ilk kadın cinayetlerinin maktulleriydi. Kocaları ya da eski kocaları, nişanlıları ya da eski nişanlıları tarafından, yani "kendilerini sevdiğini söyleyen adamlar" tarafından acımasızca katledilmişlerdi.
2018'den bu yana öldürülen kadın sayısı 400'ün altına düşmüyordu.
Nasıl bir sevgiydi bu böyle?
Ölümüne sevmek buysa eğer, neden seven değil de "sevilen" ölüyordu?

Öldürülenlerin bir anda hayattan kopartılıp alınması ne kadar acıysa, çaresizlik içinde kalıp çıkış yolunu bulamayan bir insanın kurtuluşu ölümde bulması bir o kadar acı.
Gittikçe artan umutsuzluk ve karanlık, gençleri ya yurtlarını ya da bedenlerini terk etmeye zorlar oldu.
Bizim nesiller nasıl olduysa umudunu hiç kaybetmeyen bir nesil olarak tarihe geçti. Belki geçmiş günlerin savaş ve kıtlık anılarıyla büyümüş olmak, yerle yeksan olmuş bir ülkenin baştan yaratıldığı günlere şahitlik etmek bizlere şükretmeyi öğretti. Bir amaç vardı, bir hedef vardı, tünelin ucunda hep bir ışık vardı.
50'li yıllardan sonra ülkeyi adım adım geriye çeken anlayış, küreselleşen dünya üzerinde her şeyden an be an haberdar olan yeni nesillere hitap edemedi.
Bilinçli olarak "dindar ve kindar" yetiştirilen bir güruh, dinden bihaber ama kinle yüklenmiş olarak sokaklara salınıverdi. 
Hoşgörü üzerine bina edilmiş olan din, zorbalar elinde zorbalıklar silsilesine dönüşen, tehdit eden, kafa kesen, taciz ve istismar eden bir dine dönüştü.
Din durduğu yerde duruyor ve hâlâ "hoşgörü" diyorsa da, dini uygulayanlar ağızlarından kanlı tükürükler saça saça, vahşi naralar ata ata gelenin geçenin "dinini" sorguluyorlardı.
Yoksa kendilerini Sual Melekleri Münker ve Nekir'in yeryüzünde vücut bulmuş hali mi zannediyorlardı? 

Böyle bir dünyada daha fazla yaşamaya razı gelmedi Enes Kara. İçinde yaşamaya zorlandığı dünyaya ait değildi. Kalırsa onlar gibi olmaktan korktuğu kadar, gitmeye kalksa gidecek bir yerinin olmaması korkutuyordu onu besbelli.
Onu dinleyen yoktu, anlayan yoktu, elini omzuna koyup "Tamam evladım, sen nasıl istiyorsan öyle olsun." diyen yoktu.
Her şey onun "iyiliği" için ve onu "çok sevenler" tarafından yönetiliyordu.
Onlar her zaman en iyisini biliyor, onun için en iyisini istiyorlardı.
Enes için iyi neydi, en iyi neydi, kimse ona sormuyor, yakarışlarını duymuyordu.

İnsan sevdiğine böyle zarar veriyordu işte. Anlamaya çalışmıyordu ama "seviyordu".
Çok fazla sevmekten mantığı çalışmıyor, duygularına kapılıp aklını kullanamıyordu.
Hele de etrafta akıl verenler fazlaysa, takma aklın peşine takılmayı marifet biliyordu.

Akıllı uslu yazdığıma bakmayın, içimdeki isyanlar, volkanlar, ateşler birbiri ile yarışıyor, hepsi birbirini daha çok alevlendiriyor, harlayan ateş bütün bedenimi yakıyor.
Hangi tarafa baksam insanımızı dibe çeken, aklımızla alay eden, göz göre göre yalan söyleyen, yılışık gülüşlü, utanmaz, küstah, kibirli, zorba, küstahlığı ve zorbalığına paye verilen kişiler görür oldum.
Azdılar, çok oldular. Çok oldukça azdılar, kaplarına sığamaz oldular.
Her alanda muhtaç oldukları eğitimli insanları birer birer yok etmeyi kendilerine hak gördüler.
Doktora şiddet kadına şiddet ile yarışır oldu.
Kadınsız, doktorsuz, mühendissiz, avukatsız, öğretmensiz bir dünyaydı istedikleri besbelli.

Gittikçe artan bu şiddet fırtınası nesli tükenen efendi insanları korkuttu, sessizleştirdi, içine kaçırdı.
Yeni nesil ise çareyi kendini dışarı atmakta gördü.
Yukarıda da dediğim gibi, ya ülkesinden kaçtı ya da bedeninden ayrıldı.

Tek istediği insanca yaşamaktı oysa.
Gençliğinin enerjisi ile spor yapmak, eğitim almak, sosyalleşmek, kültür sanat faaliyetlerine katılmak, okumak, izlemek, gülmek, eğlenmek ve geleceğe böyle hazırlanmaktı.
Eski nesiller çok zorluk çekmişlerdi evet. Tüm o zorluklara gelecek nesilleri rahat etsin diye katlanmışlardı.
O zaman dert neydi? Çocuklar rahat bir ortamda da geleceğe hazırlanamaz mıydı? İlla ki onlar da acı mı çekmeliydi? 
"Ben yaşamadım o yaşasın!" mantığı ne kadar hastalıklıysa, "Ben yaşadım o da yaşasın!" mantığı aynı derecede hastalıklıydı kısacası.
Bir türlü ortayı bulamıyor, dengeyi sağlayamıyorduk.
Nefret soslu sevgiler, dayatma soslu ilişkiler, gülen yüze düşman asık suratlı dindarlar, trafikte, çarşıda pazarda birbirinin üzerine zıplamaya hazır sıradan insanlar...
İlmek ilmek işleyerek getirdiniz bizi buraya, biliyoruz.
Yine de biz Cumhuriyet Çocukları, biz Atatürk Gençleri, bizler umudumuzu yitirmedik. Tünelin ucundaki ışığa doğru yürüyoruz usulca.
Biliyoruz ki karanlığın en koyu olduğu an, aydınlığın en yakın olduğu zamandır.
Biliyoruz ki hiçbir adaletsiz düzen sonsuza kadar var olmaz. İlahi denge yanlışı her zaman düzeltir, yolunu şaşıran yolcuyu olması gereken yola sokar.
Yolunu değiştirseniz de, su akar yolunu bulur. Yolunu bulana kadar taşkın yaşatır, sel olur önüne çıkan ne varsa sürükler, getirir çamurun içine bırakır. 

Çiçekleri Koparmayın!
Başka ülkelerin bahçelerinde de yazar mı bilmem ama "Çiçekleri Koparmayın" yazar bizim bahçelerimizdeki tabelalarda. Bilinir ki kopartarak çiçek sever bizim insanımız. Dalında kalsın istemez. Kendi istediği yerde, kendi istediği biçimde dursun ister. 
Suyunu eksik etmese de üç güne kurur o çiçek konduğu yerde. Onu atıp yenisini kopartmak kolaydır nasılsa.

Lakin, insanın ölenini atıp yerine yenisini koyamazsınız bir çırpıda. 
Bizler insanız. Vazodaki çiçek, bilgisayar oyunundaki "can" değiliz. 
Gidersek dönmeyiz...

16 Ocak 2022 / C.E.Y. 

4 Ocak 2022 Salı

Nilüfer Kadın Korosu ile Sahne Arkası

Canan Ekinci Yılmaz - Aysel Gürel
Birbirinden leziz yemeklere bizi kışkırtan, sabırsız bir iştahla başına oturduğumuz bir sofra, satış standında alıcısını bekleyen çapkın bir araç, dikimden yeni çıkmış jilet gibi bir kostüm, adım atar atmaz insanı kucaklayan tertemiz ve nizami bir ev, avuçlarımız patlarcasına alkışladığımız bir sanat gösterisi, hayranlıkla seyretmekten kendimizi alamayıp başından ayrılamadığımız bir tablo, melodisi ve sözleri ile kendimizden geçtiğimiz, ritmi ile sallanmaktan kendimizi alamadığımız bir şarkı, izleyici rekoru kıran bir sinema filmi, çıtır çıtır bir börek, damak çatlatan nefasette tatlılar ve dahası...
Hepsinin ama hepsinin sahneye çıkmadan önce sahne arkasında, yani işin mutfağında hangi evrelerden geçtiğini, sahnede salınan, boy gösteren, sanatını sergileyen, insanları büyüleyen bu şölenin adım adım nasıl şekillendiğini çok da düşünmez insan.
Bir an önce tüketir. Aldığı haz ile doyar. Bazen "eline sağlık" bile demeden, eteğini silkeleyip sofradan kalkar.

Nilüfer Kadın Korosu Mutfağı
2005 yılında kurulan ve çalışmalarını gönüllülük esası ile sürdüren Nilüfer Kadın Korosu'nun şefliğini kuruluşundan bu yana adeta bir CEO gibi yürüten Dr. Aysel Gürel, konserlere nasıl hazırlandıklarını, yani işin mutfak kısmını izleyiciler ile paylaşma fikrini 2022 yılının ilk projesi olarak hayata geçirdi.
Aysel Gürel'in "Sahne Arkası" adını verdiği bu projenin ilk konukları ben ve altı arkadaşım idi. Beni arayarak bilgilendiren ve koro çalışmasına davet eden Aysel Hoca, çalışmadan bir gün önce koristlere hayata geçireceği projesini ve ilk konuğun ben ve arkadaşlarım olduğu bilgisini verdi. Bu kararın herkesi şaşırttığını ve heyecanlandırdığını çalışma mekânına adım atar atmaz anladım. 
Ben ve arkadaşlarım, 2005 yılında 20 kişi ile yola çıkıp, şimdilerde 175 kişi olan koronun iki grup ile Pazartesi ve Perşembe olmak üzere iki güne yayılan hazırlık çalışmalarının Pazartesi günü olan çalışmasına katıldık.
O günkü çalışmada bulunan 55 kişi ile birlikte biz de 19 yaşına indik ve terapi tadında müzik dolu saatler geçirdik.
Koro çalışmasının sonuna doğru Aysel Hoca'nın, "Yazmak kolay Canan Hanım, bir de sizi dinleyelim" diyerek beni mikrofon başına davet etmesiyle, kendimi bir anda şarkı söylerken buldum. Bu da anı haneme mutlu bir deneyim olarak nakşoldu.

Artık bir aile gibi olan koronun çalışmasına katılınca, çalışmaların hem çok keyifli, hem çok eğlenceli hem de çok ciddi olduğuna şahit oldum. Koronun çalışma öncesi yaptığı kahkaha, nefes, diyafram ve ağız çalışması, Aysel Hoca'nın hayat üzerine, farkındalık üzerine, şükretmek için ne kadar çok sebebimiz olduğu üzerine yaptığı sohbetler tam bir terapiydi.
Yüz kaslarımızı OOOO ve X ile gerdik ve büzdük, "pıh tık çı" nakaratı ile yanaklarımızı ve dudaklarımızı çalıştırabildiğimiz kadar çalıştırdık, böylece hem beden olarak hem de ruh olarak şarkı söylemeye hazırlandık.
Bizlere de verilen şarkı defterlerinden, çalışılacak şarkıların sözlerini bulduk, şarkılara biz de eşlik ettik.
Sazlar, sesler, sözler birbirine karışırken tiz yerine pes, pes yerine tiz basanlar da olmadı değil. Aysel Hoca bırakır mı, sıralar arasında tek tek dolaşıp, her sırayı bağımsız olarak söyletirken aradaki kaçağı şıp diye buluverdi elbet.
Bir kişi dahi olsa şarkının doğrusunu öğrenmeli, parçayı doğru söylemeliydi.
Tüm koristlerin gözü tatlı sert bir disiplinle koroyu yöneten Aysel Hoca'daydı. "Eller Eller" şarkısındaki gibi, hocamızın elleri koristlerin seslerini ahenk içinde dans ettiriyordu.
Yürüyen 5 Liralar
Nasıl yani demeyin. Aysel Hoca'dan sonra sınıfa girenleri "Yürüyen 5 Liralar" olarak isimlendirmiş onlar. Derse geç kalanlar kasaya 5 lira atmak zorunda. Ki kasada biriken bu para ile koro kendi içinde bir düzen kurmuş, minik giderler buradan karşılanır olmuş.

Nöbetçiler!
Evet, her dersin iki nöbetçisi oluyor. Nöbetçiler o günkü dersin düzenini sağlayıp, yoklama alıyor. O günkü çalışmanın sorumluluğu o iki nöbetçide oluyor. Çalışma sonunda o günün nöbetçileri arzu ettikleri şarkıyı koro önünde seslendiriyor. 

Nilüfer Kadın Korosu
Çalışmanın sona ermesinin ardından Nilüfer Kadın Korosu Şefi Dr. Aysel Gürel ile 2022'de hayata geçirdikleri "Sahne Arkası" projesini konuştuk. Nilüfer Kadın Korosu'nu henüz tanımamış ya da yeterince tanımamış olanlar için koronun çalışmalarını anlattık.
İyilik Peşinde Bir Koro
Nilüfer Kadın Korosu 2005'ten bu yana verdiği konserler ile önce kendisine, sonra izleyicilere iyi geliyor. STK'lar yararına verdikleri konserlerde toplanan meblağlar ile muhtaç durumda olanlara fayda sağlıyor.
Ayrıca Nilüfer Kadın Korosu Derneği olarak Bursa dışına, Güneydoğu'ya uzattıkları Gönül Köprüsü ile gönül dolusu yardım götürüyor. Koro, birlik beraberlik esasına inanır. Koro olarak birbirlerine sarılıp birbirlerinden güç bulur birbirlerine güç verir. Kısacası, Nilüfer Çoksesli Koro Şefi Zeynep Göknur Kara Yıldız'ın dediği gibi: "Koro BİZ olmaktır".
Nilüfer Kadın Korosu'nun kapısını çalarak korist olmak isteyenlere, devamlılık ve aşı şartı ile, kucak açar.
20 Ekim 2019 - Livaneli Şarkıları
Her Derde Deva Bir Koro
2013 yılında ilk kez katıldığım konserlerinden sonra yazdığım yazının başlığındaki gibi, "Her derde deva bir koro"dur onlar. O günden bugüne yaklaşık yirmi yazı ile kendilerine olan hayranlığımı dile getirdiğim koro, kendini her daim güncellemesi ve zamanın ruhuna hitap etmesi ile de takdire şayandır.
Nostaljik şarkıları güncel şarkılarla harmanlar, bir bakarsınız Sıra Gecesi, bir bakarsınız Kına Gecesi, bir bakarsınız Gezek yapar. Rast makamından Roman havasına geçer, Karadeniz'in kıvrak müziğini 40 kişilik Nilüfer Kadın Korosu Halk Dansları'nın teptiği horon ile süsler, Livaneli eserleri, dünya müzikleri, Rumeli ezgileri, Bahar Şarkıları, Eski Türk Filmleri şarkıları derken repertuvarları zenginleştikçe zenginleşir. 
16 Şubat 2015 - Özgecan
Sosyal olaylarda tepkisini de desteğini de gösterir. Mehmetçik'in de yanındadır, şiddete uğrayan kadınların da, çocukların da, azalan SU'yun da. Duyarlılığını ve tepkisini şarkılar ile dile getirir.

Yaşamak Lazım
Yıllardır onları yazdım anlattım ama anlatacak daha pek çok şey var. Ben yaza yaza bitiremediysem, demek ki Nilüfer Kadın Korosu anlatmakla bitmez. Yaşanması gerekir.
2013'ten beri kendilerini izleyebildiğim için, koro tarafından koronun gönüllü fertlerinden biri gibi kabul edilip kucaklandığım için, gönlüme taht kuranların gönlünde yer bulabildiğim için kendimi her zaman şanslı bulurum.
İyi ki varsınız ve iyi ki hayatımızdasınız sevgili Nilüfer Kadın Korosu...
Şarkılarınız bitimsiz, nefesiniz daim olsun.
Ellerinize, emeklerinize sağlık...

4 Ocak 2022 / C.E.Y.

 * Günün fotoğraf ve videolarından oluşan albüm için tıklayınız:

2013'ten 2022'ye Bursa Nilüfer Kadın Korosu yazılarım
Var mı böyle bir koro? / 31 Ocak 2017
Su Gibi Aziz Olun... / 17 Mart 2017