Öğretmen öğretir...

Ah öğretmenim,
En güvende hissettiğimiz evimizden çıkıp da bir başımıza kaldığımız okulda ilâh gibi gördüğümüz öğretmenlerimizdiniz siz bizim.

Biliyorum, üzdük zamanında.
Bazen de üzüldük çocukça.

Anamızdan babamızdan daha çok gördünüz siz bizi. Onların görmedikleri yanlarımızı gördünüz üstelik.
Artık çocuk değil, bireysiniz dediniz.
Önce birey olmayı öğrendik sayenizde.
Şanslıydık...
Büyüdükçe gördük ki herkes bizim kadar değilmiş...

Elinizden geçen kim bilir kaç yüzüncü çocuktuk.
Sizse bizim biricik öğretmenimiz.
Göz göze gelerek özel bir bakış, özel bir gülücük yakalamak için heyecanla beklediğimiz.

Saçınızdan ayakkabınıza kadar incelediğimiz.
Şimdiyse;
Değişen toplumun yarattığı öğrenci ve öğretmen profillerinden kâh mutlu, kâh kederliyim.
Aralarında üslendikleri görevin bilincinde olup da ışıl ışıl ışık saçanları da var, geleceğin yapı taşı o minicik çocukları umursamayarak geleceğimizi karartanları da.
Bu hikâyenin neresindeyim diye sorgulamıyor da değilim.
Bir yerlerde bir yanlış var da...
Oysa biz;
Ya bu ağaca gözümüz gibi bakacak, yeşil yapraklarının yarattığı gölgesinde soluklanıp, yüzlerce, binlerce dalında yaşayacağız;
Ya da her bindiğimiz dalı keserek çırılçıplak hale getirdiğimiz ağacın dibine düşüp, orada kavrulacağız.
Seçim hepimizin...
****
Öncelikle ilkokul öğretmenim Aynur Vardarlı Bolposta olmak üzere, üzerimizde emeği olan tüm öğretmenlerimizin öğretmenler gününü kutluyor, hepsinin ellerinden öpüyorum.
Onları kutlarken de yeni nesil öğretmenleri ve mücadelelerini görmezden gelmiyorum...
Unutmayın,
Öğretmen öğretir,
A,
B,
C....