Çocuğun gözlerinde masum bir korku...
Ve bu çocuktan belki en fazla 15 yaş büyük olan, daha düne kadar oyuncak silahıyla oynayan 'asker' delikanlının duruşundaki ezici ve korkutucu güç...
Yaşamak da, ölmek de o delikanlının tetikteki parmağına bakar...
Belki tetikteki o parmağın bir parmak ötesinde sevdiğine bağlılığının nişanesi bir yüzük var...
Ya da evde kendisini bekleyen aynı yaşlarda bir çocuk.
Karşısındaysa korkuyla kendisine bakan gözler...
Ve içinde, korkuyla bakan o gözlerin ödediği bedel sayesinde refah içinde yaşayan çocuğun özlemi...
Böyle bir saçmalık işte bu savaş...
Üretilen silahların tüketilmesi gerekliliği üzerine kurulmuş...
Babaları evlatsız, evlatları babasız koyan...
Ama hep var, hep var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder